Leer ermee leven

10 jaar geleden plakte de reumatoloog

het labeltje fybromialgia op me.

Toen hij zei dat ik er maar mee moest leren leven, 

kon ik dat niet zomaar aanvaarden.

Ik startte een zoektocht van artsen , kinesisten , medicatie,…

en paste telkens mijn levensstijl aan,

aan de beperkingen die mijn lichaam meer en meer begon te vertonen.

Niets of niemand die me echt kon helpen.

De pijn en vermoeidheid bleef.

Altijd maar doorgaan

Ik moest mijn werk als onthaalouder aanpassen. 

Ik kocht een nieuwe wagen - een automatic - want koppelen ging moeizaam,

lichter strijkijzer, 

hulp in huis,

ramenwasser ,  

een stressless fauteuil ,

massageapparaten ,

Enz...

Allemaal (kostelijke) oplapmiddeltjes

om toch te kunnen blijven “gaan”.

 “Doorgaan”. 

Altijd maar vooruit.

"IK" bestond niet meer 

Tot ik in september 2018 letterlijk kapot was. 

Ik geraakte amper nog uit mijn bed.

Op het werk tilde ik kleine peuters huilend van de pijn op .

Mijn lichaam ging zowel fysiek als mentaal in staking.

Burn-out… van de ene op de andere dag.

Gedaan met werken.

Gedaan met huishouden.

Gedaan met “doorgaan” .

Mentaal was dit een zware dobber.

Gevolg:  een depressie.

De perfectionistische , altijd vrolijke, voor iedereen klaar staande Greet bestond niet meer!

“IK “ bestond niet meer.

De kilo's vlogen eraan

Ik was nog een schim van wie ik was. 

Ik voelde me een zombie.

Overal pijn.

Geen zin meer in het leven.

De kilo’s vlogen eraan.

Ik was altijd moe.

Want ik kon niet meer slapen van de pijn.

Doe maar medicatie

Verder naar therapeuten , psychologen en psychiaters. 

Iedereen zei dat ik met medicatie en therapie

wel terug rust zou vinden.

En dus luisterde ik braaf en deed wat van me verwacht werd.

In plaats van écht naar mezelf te luisteren .

Maar diep vanbinnen voelde ik dat het niet de juiste manier was. 

Een dieselwagen rijdt ook niet als je er benzine in doet.

Drastische beslissing

In september 2020, na 2 jaar dikke miserie, 

besloot ik eens niet meer te luisteren

naar mensen die me eigenlijk niet kennen.

Ik nam de drastische beslissing:

om enkel nog maar naar mezelf te luisteren.

Ik nam een andere huisarts,

die een holistische visie heeft.

En stopte met alle kine,

psychologen,

therapeuten,

psychiaters ….  

Enkel nog jij, Arno

En ik meldde me aan bij Arno.

Ik startte met zijn persoonlijk coachingsprogramma:

Je Weegt Wat Je Denkt.

Enkel nog jij!  

Jij,  Arno:

die me motiveert en inspireert,

stimuleert,

die me  inzichten geeft ,

kleine simpele trucjes,

hulpmiddeltjes.

En mij vooral weer doet geloven in mezelf.

Dat ik het waard ben.

Dat ik mijn doel: de “zotte, vrolijke” Greet,

terug heb gevonden.  

Door onze samenwerking is

mijn mindset enorm veranderd.

Terug zin in het leven

Ik kan terug wandelen, 

bewegen,

dansen,

voel me energiek,

heb weer zin in het leven.

En het getal op de weegschaal blijft steeds zakken. 

Stap voor stap

Met hele kleine stapjes - op mijn tempo - verandert

de zombie terug in een vrouw vol levenslust.

En komt de zotte Greet weer af en toe boven.

Daarom wil ik je heel erg bedanken, Arno.

Je aanpak werkt.

Teamwork

Maar ik moet het wel doen, natuurlijk. 

Dus het is top teamwork!

Het blijft natuurlijk nog een weg met vallen en opstaan.

Zo snel raak je niet van vastgeroeste gewoontes af.

Daarom blijf ik zeker de wekelijkse webinars volgen. 

Elke week even een ”mijn -momentje”.

Om  voor mezelf de inzichten te blijven herhalen.

Zodat ze er nooit meer uitgaan!

Bedankt

Dank je wel, Arno.

Dat je op mijn levenspad bent gekomen.

Dank je wel, om mij de juiste tools en inzichten te geven.

Ze zijn van onschatbare waarde.

Dank je wel dat je me leerde mezelf weer graag te zien!